της Αλεξάνδρας Διαλυνά

Ακούγοντας το μύθο του Αισώπου «Ο τζίτζικας και ο μέρμηγκας» για το εργατικό μυρμήγκι που το καλοκαίρι δουλεύει για να έχει το χειμώνα και τον τεμπέλη τζίτζικα που το καλοκαίρι τραγουδάει και πεθαίνει χωρίς να έχει μαζέψει τροφή, μαθαίνουμε να θαυμάζουμε το πειθαρχημένο μικρούλι έντομο και να κατακρίνουμε το αργόσχολο ημίπτερο.

Ζούμε σε μία εποχή και μία κοινωνία όπου η συνεχής απασχόληση, η έντονη προσπάθεια και η εμμονή μας για παραγωγή αποτελούν αυταξίες. Εννοείται πως η δουλειά είναι ένας βασικός άξονας πάνω στον οποίο ο καθένας από εμάς θα χτίσει την αίσθηση του ποιος είναι και θα εξασφαλίσει τα προς το ζην. Σίγουρα, ο ρόλος που θα παίξουμε σε αυτή τη ζωή καθορίζεται συμπληρωματικά και από τη συμβολή μας σε αυτή. Και τέλος, αναμφισβήτητα το να έχουμε μια δουλειά που αγαπάμε και είναι αντάξια των δυνατοτήτων μας συμβάλλει στην ευτυχία μας.

Το ζητούμενο όμως είναι η οπτική με την οποία κρίνουμε την «εργατική αξία» μας. Έχουμε θεωρήσει πως όσο πιο πολύ, τόσο πιο καλά. Όσο πιο μεγάλη η προσπάθεια, τόσο πιο εξασφαλισμένη η επιτυχία μας. Όσο μεγαλύτερος ο κόπος, τόσο σπουδαιότερος ο ρόλος μας. Η αποτελεσματικότητα όμως και το περιεχόμενο είναι έννοιες ποιοτικές και όχι ποσοτικές. Σε έναν ιδανικό κόσμο όλοι θα ήθελαν να κάνουν τη δουλειά που αγαπάνε ή να μην αναγκάζονται να κάνουν μια δουλειά που μισούν. Μια πραγματική επανάσταση όμως, θα ήταν μια επανάσταση αντίληψης: πρώτα ξεκινάμε να φανταζόμαστε μια δουλειά που μας ταιριάζει και μας ευχαριστεί και μετά σκεφτόμαστε πως να την κάνουμε αποτελεσματική. Ξεκινάμε δηλαδή από μέσα και όχι από έξω.

Φτάνουμε επομένως σε ένα σημείο όπου πρέπει να επαναξιολογήσουμε την παύση. Όταν μιλάμε όμως για παύση μιλάμε για μια ενεργητική ανάπαυλα του νου και του σώματος, μία ζωντανή ξεκούραση. Μία πίστη πως σε αυτήν την κατάσταση του φαινομενικά «τίποτα», το κορμί και το μυαλό μας μπορούν να μετατραπούν σε ένα ενδιάμεσο medium, μία αρχαία Πυθία που φαντάζεται με εικόνες και αίσθηση. Αυτό το διάλειμμα από τον καταιγισμό της καθημερινότητας είναι αναγκαίο για να καταλάβουμε τελικώς τι είναι αυτό που πραγματικά επιθυμούμε και προσδοκούμε πάλι από μέσα και όχι από έξω.

Τιμή και δόξα στο εργατικό και συστηματικό μυρμήγκι λοιπόν, αλλά αγάπη και θαυμασμός για το παρανοημένο τζιτζίκι που δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας καλλιτέχνης που τολμά να μην είναι δούλος του χρόνου  και αφήνεται στη ροή του απολαμβάνοντας τη μουσικότητα της ίδιας της ζωής. Μιας ζωής που δεν εναντιώνεται ούτε στο ένα ούτε στο άλλο, αλλά έχει χώρο για όλους τους τζίτζικες και τους μέρμηγκες του κόσμου.